Historia Goju-ryu

Okinawa jest główną wyspą archipelagu Ryukyu, leżącą pomiędzy Chinami, Japonią i Tajwanem. Takie położenie geograficzne sprawiło, że przez Okinawę i inne wyspy średniowiecznego królestwa Ryukyu przetaczała się fala kupców podróżujących drogą morską. Oni też byli podstawą ożywionej wymiany kulturowej, jaka następowała pomiędzy ludnością okinawską a innymi narodami. Na Okinawie istniały tamtejsze sposoby walki wręcz nazywane to-te. Sensei Shohin Nagamine w swojej książce „The essence of okinawan karate-do” pisze – Przybywający kupcy, czy też wędrowni-nauczyciele, przywozili z kontynentu chińskiego odmiany walk, które mieszały się miejscowymi systemami ukazując niebywałą skuteczności”W 1609 roku japoński wojowniczy klan Satsuma najechał i podbił Okinawę. Podtrzymał on istniejący już edykt o rozbrojeniu w prowadzony przez króla Ryukyu – Sho Hashi’ego. Królowi zależało na uniknięciu wewnętrznych międzyklanowych wojen domowych, jednak w obliczu najeźdźcy zakaz ten nabrał zupełnie innego znaczenia. Edykt zabraniał posiadania jakiejkolwiek broni w domostwach i uprawiania jakichkolwiek sztuk wojennych, nakazywał całkowite podporządkowanie się najeźdźcy. Dochodziło do paradoksów w uciążliwości życia codziennego. Okinawańczycy, naród utrzymujący się z rybołówstwa i uprawiania ryżu bywał niejednokrotnie upokarzany. Przykładem może być fakt, że często na całą wieś przypadał tylko jeden metalowy nóż do oprawiania ryb przymocowany łańcuchem do studni na środki wsi.Takie traktowanie spowodowało pogłębienie nienawiści. Podjęto potajemne uprawianie sztuk wojennych, z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku, na przykład cep do młócenia ryżu stał się skuteczną bronią o potężnym rażeniu – nun-chaku, korba do obracania żarnami była używana do walki z uzbrojonym w miecz samurajem – tonfa, itp.

Okinawańczycy dokonali jednak niemożliwego-wypracowali system zakładający „chimei tekki”, co znaczyło „zabić pojedynczym ciosem”. Fenomen tak pojmowanego celu treningowego polegał na tym, że adept musiał wykazać skrajną determinację swych działań, które dla utrzymania precyzji musiały być przeprowadzone przy maksymalnej koncentracji umysłu – często jedyną szansą zadania śmiertelnego ciosu było trafienie końcem palca we wrażliwy punkt ciała. Takie wymogi narzuciły na mistrzów karate konieczność studiowania tajników ludzkiego ciała dla poznania wrażliwych miejsc, medytacji dla wyciszania umysłu i opanowywania strachu oraz technik oddechowych dla zwiększania efektu ciosu. Powyższe warunki ukształtowały sztukę karate taką, jaką dzisiaj możemy podziwiać: precyzyjną, finezyjną w ruchach, gwałtowną jak huragan, cichą i skromną w umyśle, zdeterminowaną na wszystko…

Sztukę walki “Okinawa te” podzielono na trzy główne style:

Shuri – te – cechowało się twardymi technikami i było nastawione na atak. Nazwa tego stylu wywodzi się od miasta Shuri.

Tomari – te – ukształtowane pod wpływem zarówno twardych jak i miękkich technik Kempo. 

Naha – te – odzwierciedla miękkie techniki Kempo oraz kontrolę oddechu i “ki”. Styl ten nastawiony jest na techniki obronne, włączając w to rzuty, chwyty i bloki. Głównym założycielem tego stylu był sensei Kanryo Higaonna.